KİMSESİZ VE BEN

Yaprak döken ağaçlara sarıldım, Boncuk boncuk terledim öylece, Bir dokunuş beni benden alıyor, Gönlüm dökülen sayfalara hazin ağlıyor, Bu döküntüler ruhuma ince ince batıyor, Beni bana ırak ediyor bu yapraklar. Güneşi batmış günlere varıyorum, Fedakarlığı içten çağırıyorum, Sesimin derin titreşimiyle bağırıyorum, Nefretlere nefretimi yağdırıyorum, Sevgiye sevgimi destan kıldırıyorum, Hayatıma kimsesizleri sığdırıyor'um, Son dedim kimseli hayatımı; Kimsesizlere armağan ediyorum, Ve artık; Kimsesi batmış kimselere kimse olmaya gidiyorum. Gürsel ÖZKIR